ایمپلنت دندان را می توان از جنبه های مختلف، تقسیم و دسته بندی نمود. هنگامی که از انواع ایمپلنت صحبت می شود، می توانیم در ابتدا، دسته بندی به شرح زیر را ارائه نماییم:

ایمپلنت دندان را می توان از جنبه های مختلف تقسیم و دسته بندی نمود

ایمپلنت اندو استیل(داخل استخوانی)

این نوع ایمپلنت دندان به عنوان رایج ترین و مستحکم ترین مدل در نوع خود، شناخته می شود. این ایمپلنت را می توان برای اکثر افراد مورد استفاده قرار داد. در این شیوه، یک پیچ بلند توسط دندانپزشک، درون فک کاشته می شود و به ایمپلنت جوش می خورد.

ایمپلنت ساب پریو استیل(روی استخوانی)

این نوع ایمپلنت، در زیر لثه و بر روی استخوان فک کاشته می شود. در این نوع، یک اسکلت فلزی در زیر لثه کار گذاشته می شود که دارای چند میله است. پس از اینکه لثه جوش می خورد، پروتز در جای خود تثبیت شده و در نتیجه دندان های مصنوعی بر روی آن قرار داده می شوند.

ایمپلنت زیگوماتیک

این نوع ایمپلنت دندان، کمترین سایر انواع ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرد. این ایمپلنت در مواقعی به کار برده می شود که استخوان فک شرایط مناسبی را برای کاشت ایمپلنت ندارد. در این وضعیت، ایمپلنت در استخوان گونه کاشته می شود.

ایمپلنت داخل استخوانی به چند دسته تقسیم بندی می شود؟

ایمپلنت پیچی: ایمپلنت دندان پیچی به عنوان ایمپلنت معمولی نیز شناخته می شود و بیشتر از سایر مدل های ایمپلنت کاربرد دارد. این ایمپلنت عملکردی دقیقا مشابه ریشه طبیعی دندان دارد و بدین واسطه، تحت عنوان ایمپلنت ریشه نیز شناخته می شود. این مدل در اشکال متعددی تولید و عرضه شده است.

ایمپلنت عرضی: ایمپلنت عرضی یکی از مستحکم ترین انواع ایمپلنت است که عملکردی همانند ایمپلنت استاندارد دارد. این ایمپلنت در زیر فک جایگذاری شده و از قسمت بالای فک بیرون می آید. دندان مصنوعی بر روی میله ای نصب می شود که بر روی پروتز کاشته شده در زیر استخوان فک سوار است.

معمولا این درمان فقط توسط برخی از متخصصان دندانپزشکی انجام می شود؛ زیرا این شیوه دشواری های خاص خود را داشته و لازم است دندانپزشک مهارت های خاصی را دارا باشد. همچنین در طول درمان می بایست بیمار در بیمارستان بستری شود. با این حال، در وضعیتی که استخوان فک پایین تحلیل رفته است، این روش می تواند گزینه ای مناسب برای درمان باشد.

ایمپلنت تیغه ای: این نوع ایمپلنت دندان در حال حاضر در موارد بسیار محدودی مورد استفاده قرار می گیرد. ایمپلنت پیچی نسبت به این نوع ایمپلنت مزایای بیشتری داشته و بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. بیشتر شرکت های تولید کننده پروتز و تجهیزات ایمپلنت دندان، به تولید ایمپلنت های پیچی می پردازند. در ایمپلنت تیغه ای، کانالی برای استخوان فک تعبیه می شود و تیغه ایمپلنت در آن قرار می گیرد. سپس روکش ها بر روی آن سوار می شوند.

ایمپلنت پیچی به عنوان ایمپلنت معمولی نیز شناخته می شود و بیشتر از سایر مدل های ایمپلنت کاربرد دارد

انواع ایمپلنت از نظر ابعاد

می توانیم انواع ایمپلنت را از نظر ابعاد به دسته های زیر تقسیم بندی نماییم:

ایمپلنت معمولی: ایمپلنت های استاندارد به شکلی ساخته می شوند که قطر آن ها در حدود ۳.۵ الی ۴.۲ میلی متر خواهد بود. این نوع ایمپلنت ها معمولا در قسمت جلویی دندان مورد استفاده قرار می گیرند.

مینی ایمپلنت: قطر این نوع ایمپلنت ها بین ۲ الی ۳.۵ میلی متر خواهد بود و در مواردی مورد استفاده قرار می گیرد که فرد فضای مورد نیاز برای کاشت ایمپلنت دندان معمولی را در دهان خود ندارد.

ایمپلنت های پهن: این ایمپلنت ها قطری معادل ۴.۵ الی ۶ میلی متر دارند و بدین واسطه معمولا برای نصب در قسمت های انتهایی دهان به کار برده می شوند.

ایمپلنت های استاندارد به شکلی ساخته می شوند که قطر آن ها در حدود ۳.۵ الی ۴.۲ میلی متر خواهد بود

انواع ایمپلنت از نظر مراحل درمانی

ایمپلنت فوری: در روش درمانی ایمپلنت فوری، در همان جلسه درمانی که برای کشیدن دندان اقدام می شود، ایمپلنت دندان کاشته خواهد شد. سپس روکش ایمپلنت بر روی آن قرار داده می شود. البته این روکش موقتی بوده و پس از چند ماه، روکش اصلی ایمپلنت نصب خواهد شد.

ایمپلنت دندان یک مرحله ای: در این شیوه درمانی، در زمانی که ایمپلنت دندان کاشته می شود، روی آن به واسطه یک درپوش مسدود خواهد شد. در این حالت، لثه روی ایمپلنت دوخته نمی شود و فقط در اطراف آن دوخته خواهد شد. این کار بدین منظور صورت می گیرد که چند ماه بعد، در زمان نصب روکش ایمپلنت، نیازی به جراحی مجدد وجود نداشته باشد. در این شیوه، جای دندان به مدت چند ماه خالی خواهد بود تا موعد نصب روکش فرا برسد و فرآيند درمانی تکمیل گردد.

ایمپلنت دو مرحله ای: در این شیوه درمانی از دو جراحی استفاده می شود. جراحی اول برای کاشت ایمپلنت در استخوان فک بیمار است. جراحی دوم برای باز کردن لثه روی ایمپلنت و نصب روکش بر روی آن انجام می شود. لازم به ذکر است که جراحی دوم ساده تر از جراحی اول بوده و دوره نقاهت کوتاه تری دارد. در این شیوه، از ایمپلنت دندان به شکل موثرتری محافظت می شود. زیرا پوشیده شدن ایمپلنت به واسطه لثه، خطر بروز عفونت و بیماری های ناشی از آلودگی و تجمع باکتری را به حداقل می رساند.